Не ведаю вас і не хачу
губляць, даведаўшыся, ілюзій зорных.
З такім тварам і ў горшых безданях
Бываюць преданны прамяню.
Ва ўсіх, адзначаных лёсам,
Такія замкнёныя асобы.
Вы непрочтенная старонка
І, няма, не стала праца!
З такім тварам рабыняй? Аб, няма!
І тут памылкі няма выпадковай.
Я ведаю: шматлікім будуць таямніцай
Ваш погляд і тонкі сілуэт,
Валасоў цяжкае кольца
З-пад накінутым шаліка
(Вам ішла б гітара або арфа)
І ваша бледны твар.
Я вас не ведаю. Можа быць
І вы як усе ласкава-сярэдняй…
хай так! Хай гэта будуць броднікі!
Бо толькі броднікаў можна жыць!
быць можа, дзень недалёка,
Я ўсё разумею, што непрывабна…
але памыляцца – так прыемна!
але памыліцца – так лёгка!
Злёгку за шалік трымаючыся рукой,
там, дзе свісткі гудуць з трывогай,
Стаялі вы загадкай строгай.
Я буду памятаць вас – такі.
Севастопаль. Вялікдзень, 1909
