не кахала, але плакала. няма, не кахала, але ўсё ж
Толькі табе паказала ў цені любімы аблічча.
Было ўсё ў нашым сне на любоў не падобна:
ні прычын, ні доказаў.
Толькі нам гэты вобраз кіўнуў з вячэрняга залы,
толькі мы – ты і я – прынеслі яму жаласны верш.
Любові нітка нас мацней звязала,
чым закаханасць – іншых.
Але парыў абмінуў, і наблізіўся ласкава хто-то,
Хто маліцца не мог, але любіў. Асуджаць не спяшайся!
Ты мне памятны будзеш, як самая пяшчотная нота
У абуджэнне душы.
У гэтай сумнай душы ты блукаў, як у незачыненым доме.
(У нашым доме, вясной…) Якая забыла мяне не кліч!
Усе хвіліны свае я табою напоўніла, акрамя
самай сумнай – любові.
