Калі я гляджу на якія ляцяць лісце,
Злятаюцца на брукаваны каменны тарэц,
змятаў – як мастака пэндзлем,
Карціну канчае нарэшце,
Я думаю (ужо нікому не даспадобы
Ні табар мой, ні ўвесь мой задуменны выгляд),
Што выразна жоўты, рашуча іржавы
Адзін такі ліст на вяршыні – забыты.
20-е чыслах верасня 1936
