Калісьці равесніку (аб медзь
валасоў маіх! жывая жыла!)
Б я не хацеў старэць,
нажаль: правісаць – забыла.
Не верачы радзімы снегам –
………………………………………
Той папросту махнуў да багоў:
Дзе не старэюць, ня сівеюць…
……………………………………..
………………………… старо
Я апяваў – срэбра,
яно мяне – пасярэблены.
снежні 1940
